zin: animo genoegen smaak voorliefde wens betekenis begrip gevoel gezindheid frase stemming


22.1.13

het internaat
















het heet hier regen, zegt de man
de galmgaten van het geheugen
spuwen kreten zwart van spreeuwen
kraaien kauwen, soms een buizerd
in al zijn tinten grauw hangend
onder een zorgendek

in dichte drommen rennen stuiteren
blaadjes over het asfalt, zijn ingesleten krijt-
lijnen ze houden stand, bordkartonnen coulissen
van jonge levens aangevreten door
het zuur van tranen, afbladderende
palen zonder net en bladloze platanen

binnen krassen jongensvingers heimelijke tekens
scatologische iconen, terwijl ze ogendwalend
wachten net als ik - over spikkels vastgekit
tot mozaïeken wervelend op de vloer
steengeworden ongedurigheid en
verveling walmt uit een klamme lucht

je bent zo zichtbaar naakt in deze kale kamer
onder de huiverblik van neonlampen
waar buizen tikken geeft alleen de slaap
soelaas. stil, het bed kriept. stop je oren
voor het zuchten van de kamers, scherm je
af voor surveillanten door het matte glas

de nacht wordt koud de pijpen zwijgen
nare geesten sluipen in je limbische systeem
slaan klinknagels in het zachte hout
terwijl de bel halsstarrig om het uur
in lege gangen rinkelt












© lieve de vos
10 november 2012

Dit gedicht werd geselecteerd voor de Top 20 van de
Turing Nationale Gedichtenwedstrijd 2012


Jurybeoordeling in de eerste ronde:
Een van de meest sterke punten van dit gedicht is ongetwijfeld de openingsregel: 'het heet hier regen, zegt de man.' Daarnaast wordt het ondanks de indringende toon en pregnante beelden op geen enkel moment 'te veel.'

Juryrapport Top 20:
6634 - het internaat
Als een nachtmerrie in poëzie gevat kan worden, dan zo. Vijf strofen zijn het, en je weet na lezing één ding zeker: hier wil ik niet zijn. Er is een permanente dreiging, die niet letterlijk beschreven wordt, maar louter gesuggereerd. Er gebeurt niets, er is geen geweld, geen misbruik, geen daad. Er is enkel de angst, er is enkel de titel die in alle strofen echoot. Het internaat. Wij betrapten onszelf erop dat we vanwege de vele zaken rond seksueel misbruik op katholieke internaten onherroepelijk hieraan moest denken. Maar nergens wordt daar letterlijk op gezinspeeld. Het is alleen die dreiging, die angst, de systematische eenzaamheid, de paranoia, het tikken van de buizen, het naakt zijn in de kale kamer, dat je doet wensen weg te willen vluchten, en terzelfdertijd het gedicht opnieuw te lezen omdat het zo knap in elkaar steekt. Vandaar een terechte nominatie

Foto's ter beschikking gesteld door Colourit. Met dank!

10 opmerkingen:

  1. Dag Lieve,
    Proficiat! Foto's om van te dromen.
    Dat je bij zulke wedstrijd het ingezonden gedicht nog niet mag publiceren weet ik nog van’ Abigail Maes’ (Ulrike) ;-)
    Dus wachten we het geduldig af.
    Hou je goed,
    Nadja

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je Nadja!
    De foto's zijn inderdaad prachtig. Meteen na de nominatie voor de Top 1000 vroeg ik blogvriendin Colourit of ik haar foto's mocht gebruiken, omdat ik het gedicht snel op m'n blog wou publiceren. Maar het liep anders... ;-)
    In afwachting daarvan is haar fotoblog Colourit een aanrader hoor, voor wie van mooie en originele foto's houdt.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Lieve,

    hoe is het afgelopen met de Turing wedstrijd? Ik ben wel heel benieuwd naar het gedicht!

    groeten Henk

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Henk,
    We moeten nog even geduld oefenen. De einduitslag wordt maar op 6 februari bekend gemaakt, in de Stadsschouwburg in Amsterdam.
    Ben zelf ook benieuwd om het hele theater eens te aanschouwen ;-) Woensdag (bij gebrek aan Fyra) met een boemeltje daarheen.
    Tot binnenkort dus!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ha Lieve,

    Mooi en krachtig.
    Wat een pracht van een gedicht is dit.
    Heel terechte nominatie!

    Ik zal je nog schrijven over de foto's.
    Maar intusen: van harte proficiat.

    Han

    BeantwoordenVerwijderen
  6. PS

    Ik moest het gedicht in gedeelten lezen: in één keer was te veel. Dat lag aan de achtbaan, die het is en ook moet zijn. Een zonder schreeuw.

    Over de foto's zou ik nog iets zeggen, schreef ik gisteren.
    De eerste was vol- of afdoende, die van het trappenhuis. Alle oude RK schoolgebouwen, kloosters en internaten hebben ze. Op de overloop tussen twee trappen is het nog rond en ruim. Dat is een haarspeldbocht.

    "Terwijl de bel halstarrig om het uur / in lege gangen rinkelt" is een van de vele formidabele zinnen in dit gedicht.
    Je woordkeus --de combinatie-- maakt dat 'halstarrig' dreigend en 'rinkelt' schel en hol wordt.

    Grote klasse.
    Je t'embrasse encore,
    Han

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dank je Han. Fijn je hier te lezen!
    Op de een of andere manier kon ik niet meer in mijn eigen blog, of enkel langs een omweg. Vandaar het laattijdig reageren.
    We gaan dus dapper door-door-door, zoals Karel schreef - met dank ook aan hem :-)
    Hartelijke groet!
    Lieve

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Lieve

    Heerlijk om mijn foto's bij jouw gedichten te zien staan. Sorry voor het late reageren maar ik heb wat in de 'lappenmand' gezeten. Maar nu ben ik weer stilaan de 'oude' aan het worden.
    Wat een meeslepend gedicht! Ik ervaar hier nu zelf weer die speciale 'angst' die er altijd was zonder dat je ze zag. Acht jaar internaat hebben ook zijn input bij mij niet gemist.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dank je Rit! Je foto wordt gewaardeerd, hoor ik van lezers.
    Ik kwam eigenlijk op het idee, omdat ik wel vaker bij het zien van jouw foto's zin kreeg om er een gedicht bij te schrijven :-) Misschien doe ik dat nog wel eens...
    Maar dit gedicht had zijn oorsprong in de realiteit (een driedaagse stage in zo'n oud internaat).

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Beste Lieve,
    Van harte! Je poëzie verdient die plaats zeker.

    C.P. C

    BeantwoordenVerwijderen