18.6.10
Hera
een meisje naaide het kleed van haar leven
met trefzekere witte steekjes
maar eva's rijpheid kleurde rood
een man doorbrak de cocon
hoe gretig kwamen kinderen blond en bont
en gooiden alle regels om
dochters scheurden het weefsel
haar ijzeren kern smolt en kolkte
in magma van woede
tot het felle omhulsel slonk en
vuur tot vonken luwde
nu sterft ze elke dag een beetje
de moeder heeft geen borsten meer
haar grijze zonen leerden zorgen
© jindoni
26 februari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hoi Lieve
BeantwoordenVerwijderendit gedicht heb ik eerder gelezen. Het blijft prachtig.
Ik moest eigenlijk vanwege de borsten vd moeder die zij nu ontbeert, denken aan een gedicht wat ik een jaar of acht geleden schreef:
groeicurve
amper nog een meter hoog
de koninginnelaan slechts in je oog
weer terug. Alleen gehold, waar
moeder als een strakke veer
de deurpost bestudeert.
"hoe was 't?"
is wat je later construeert,
maar wat er echt
nog wordt herinnerd:
karnemelk en pannenkoek
en je moeder had geen borsten
groet van Ron
Dank je Ron! Ook een bemerkenswaardig gedicht... :-)
BeantwoordenVerwijderen