je voetjes zijn verslijmd
ik kan je breken snijden maar
die kat kom telkens weer
ik stop je onder
zacht en vochtig toch
je wipt verfrist weer op
je waterige hart is onuitroeibaar
jij koningin jij vreest alleen de vorst
zo ijzig zijn zijn heiligen
lang hield ik niet van jou
je bolle wangen
ik ben gevallen voor een warme blos
carnavalesk balanceer je in de hoogte
zo ergerlijk op zwakke stelten
stutloos zwalpend tot je zwicht
je snoetje in de modder ligt
ik wou je strooien in de wind
uitzien naar de lieve spruitjes
knolletjes om te knuffelen
eitjes in een houtwollen nest
je zou unieke exemplaren wekken
wetten tarten ongenetisch
want geen een is identiek
ach je laat je niet vermurwen
smelt en sijpelt keert terug
dalia odalia
jij kale dalia
© lieve de vos
11 mei 2012
(Foto Getty, designer A. McQueen)
Zo licht vind ik hem eigenlijk niet - gelukkig zou ik haast zeggen. Prachtig haast weemoedig gedicht.
BeantwoordenVerwijderenEr schemert dus duidelijk iets in door... :-)
BeantwoordenVerwijderenDank voor je waardering, Henk!
Dag Lieve,
BeantwoordenVerwijderenDit gedicht is mij te moeilijk.
Ik gis dat je de inspiratie in jouw tuin vond.
Laten de dahlia’s daar zich zo moeilijk telen?
De associatie Dahlia – Dahl (Botanicus) is goed gevonden.
Hou je goed,
Nadja
Ze zijn niet moeilijk, die dahlia's, wel een beetje weerbarstig... zoals dit gedicht :-)
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat een 'dahliakweker' er wel iets in zal herkennen.
De dahlia's zijn inderdaad naar Dahl genoemd - maar niet door mij ;-)
Bedankt voor je reactie en hou je ook goed!