de kern van dit leven wil ik kraken voor
mijn geliefden klein en groot kind en kraai
zevenmijls zullen we lopen op rubberlaarzen
tussen angusrunderen badderen door slijk
ik bespikkel je kale heuvels met schapen
de ochtendwei melancholisch bepareld
over je voorland wit poeder gestrooid
het moeras van je hart bevlag ik met pluizen van veen
je weg paars omzomen met distelkronen
de bermen met zoete spirea bepluimd
hand in hand gaan we ijskoude pootjes baden
wankelend zweven op rollende golven
met krijsen en bruisend gelach
om daarna een nieuw continent te betreden
versplinterd zijn grenzen momenten in zand geharkt
als tuinen onder granieten keien van eeuwen
zonder vrees verkennen we grotten van gneis
stoten op drijfhout in de roze woestijn
gebleekte wervels klauwen en ribben op zwart
satijn een buik ros behaard tersluiks
onthul ik de staart vergooi in de wind
oude raad aan de dood niet te raken
want met jou wil ik alle kusten beklimmen
hoe hoog ook de klip in de duinpan van je
armen niet rusten tot de top is bereikt
boven kerkhoven speuren naar bruinvissen en dolfijnen
wij vangen een glimp waar het water rimpelt
de tuimelaar buitelt zij ronden de kaap
door membranen van oceanen en aarde
pulseren talloze wezens ontstaan en vergaan
nu vrij zijn de wereld in stilte te proeven
alleen is het uitzicht ruim en wijd
verwijlen in onbeweeglijkheid
genieten de glans van de tijd
© jindoni
28 juli 2010
gepubliceerd op Hernehim Cultuur op 7 december 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten