een kruimel land, een ei tussen
de blikken tanden van de oceaan
leven vergeten sinds de laatste
boer en herder weken voor
de hevige race van de zee
onbewogen in de wervelstroom
een blinde plek waar enkel wind
nog huilt. geef acht, hier waken
de getijden, honden van de zee
ontketend in hun wilde jacht!
de baai ligt onverstoorbaar onder noordelijk
licht, in alublauwe glans van visschubben
gebaad, golf na golf een langgerekte naga
die optrekt naar de kust. daar zingt
een kerelslied van ratelende keien, een
speels gevecht van spatten op de klip
alleen de geest van mensen zonder
stem ademt uit grond en water
zweeft haveloos rond schrale huizen
waar desolaat het blaten van schapen
in de stilte, het gieren van de sternen
in de stilte, het gieren van de sternen
© lieve de vos
19 januari 2013
19 januari 2013
Dag Lieve,
BeantwoordenVerwijderende 2de en de laatste strofe troffen me onmiddellijk, en na herhaaldelijk lezen kwam het volledige gedicht tot leven. Het is toch één gedicht? Was toch even in de war door die foto middenin.
Groetjes,
Roos
Dank je Roos! Misschien overdrijf ik wat met die foto's ;-) Ik hou er wel van, het maakt voor sommige mensen een gedicht ook verstaanbaarder.
BeantwoordenVerwijderenAnderzijds gaan mensen dan soms denken dat je een gedicht schrijft bij foto's, terwijl de foto's maar achteraf bijgevoegd worden.
In dit geval kon ik geen betere foto vinden, maar die wervelstroom is wel spectaculair! Het ligt daar ook vol scheepswrakken.