de tijd loopt alleen synchroon
tussen twee atoomklokken
tot aan het moment dat mijn ogen
in een koffer met kleren vielen
woonde ze voor de meesten
ergens tussen mierlo en saturnus
altijd gedacht dat tijd zoiets
als een beschermengel of een
papegaai op je schouder was
maar ze kamde evengoed
het stof uit haar haren
als we er genoeg van hebben
vertrekken we naar de sterren
zo sprak ik toen alles pril was
en geen oorzaken de toekomst
konden omleggen
maar lichtjarenlange pauzes
zijn niet te verdragen zegt ze
en nog voor ik een zwijgend
antwoord heb gevonden zit
zij al halverwege de melkweg
© Ron Hoeks
met dank voor de toestemming
Geen opmerkingen:
Een reactie posten