terwijl het onkruid van de morgen stil doorweekt
laat ik mijn blikken dwalen door het huis van zijn
daar ligt tussen gebroken eierschalen
alsnog een parel op een gulden blaadje
en plenty knikkers in een zilveren bokaal
onder de snippers van een oud geluksverhaal
waarin mijn hospita artisanale gnocchi maakte
secuur haar kleinste lepeltje hanteerde
drink ik gedachteloos mijn dolce latte
vergeet de velen die verzonken in het meer
ik draag bij ieder vonkje zon een rode sari
want zomer huist in 't hoofd van een geliefde
het oog wat rond hem draait de storm die ziet hij niet
ach bij de angsthaas kruipt een duivel in zijn nek
en argwaan reikt de spons met alsem en azijn
wat nieuw gewonnen is lijkt even weer volmaakt
een oude vrouw wordt venus en de man een griekse god
de kater toont hem later een medusa haar een sater
en zeg nou zelf hoe kun je van je ogen zeker zijn
voor wie geen voeling heeft helaas is alles schijn
© jindoni
16 september 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten