winderig wappert de vlakte
een adem hoorbaar - zonder zucht
wint de zon haar trage klim
nog liggen graspollen blond alom
een moeizame fietser krimpt ver weg
je kind verdwijnt aan de kim
het huis ligt stil nu, de voorjaars-
kachel gaat uit - al warm
in de rug met wat trek in de nek
draait de molen tollend stroom
terwijl ondergronds de groei
te voorschijn schiet, geplooide
blaadjes in knoppen spannen en
bloemen sleutelen aan schaarse kleur
zul je - hoe lang nog - met kleuters
stoeien, met eten klooien, het leren
even vergeten, weer kind zijn alvorens
versleten aders begeven
© jindoni
25 maart 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Beste Jindoni,
BeantwoordenVerwijderenHeb hier gelezen en rond gekeken en beloof zeker terug te keren om hetzelfde te doen.
Met uw welnemen is het "schuim-van-koper" www-adres opgenomen onder LINKS op mijn www-P-arkeerplaats
Dank je Pietersz, altijd vereerd met je bezoek!
BeantwoordenVerwijderenVan mijn kant volg ik natuurlijk graag je poëzie :-)