ze noemen het een tempel maar
het blijkt een bouwterrein
met een geraas van jewelste klopt en
krijst het hart van de miljoenenstad
wij vreemden schuiven rijengewijs
voort onder een woud van zuilen
zijn ribben, pezen en kleppen hangen bloot
hyperbolisch in blank grijs en zachtrood
hier beroeren onze ogen levend vlees
terwijl glazige bollen van boven
conisch naar ons loeren
bespannen met een ijzeren web
facetten van vliegen in een net
in dit precieuze gezeefde licht
wordt met woeste vlijt gebouwd
sinds pauselijkheden de wereld bereizen
blijkt ook een oude gewijde
zegenrijk onderweg naar hier
wij treffen het slecht want zelfs
de hemelvaart wordt ons ontzegd
onderhevig als we zijn aan duizelingen
zeeziekte hoogtevrees en zwaktebod
ook ouderdom moet zich onthouden
wij kunnen enkel langere tijd stil
houden onder gaudi's hoge bogen
in onze adem merken hoe mettertijd
het snerpende slijpen van schijven wijkt
voor de serene geur van steen
© jindoni
3 november 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten