een assepoes die koningin moest zijn
hoewel er niets te heersen valt
haar furie is voorbij geraasd
glasscherven blijven liggen op
het grind een rottende pompoen
er werd gelachen en gezongen
met een joint tot 's morgens vroeg
hij sleurt je uit je bed en rijdt
de berg op. huilt. wij allen
moeten zwijgen je kunt niet
zeggen dit is waardeloos
een vrouw schreeuwt in de avond
scheurt de hemel als een blad papier
er vallen snippers kijk maar
naar de sterren terwijl je languit
op de sporen ligt. dan oorverdovend
komt een trein. zij staat versuft
weer op en gaat naar bed
© lieve de vos
18 november 2012
Dag Lieve, ik moet bekennen dat ik geen verband kan vatten tussen de regels van de twee eerste strofen (dat zal wel aan mij liggen).
BeantwoordenVerwijderenDe laatste strofe is heel indringend. En kan eigenlijk ook op zichzelf staan?
Bedankt voor je reactie, Roos!
BeantwoordenVerwijderenHet enige verband is borderline. Er figureren meerdere personen in.
Maar het is ook typisch voor deze toestand: een gemis aan samenhang in de verschijnselen (ik spreek maar liever niet van 'syndroom' of 'symptomen'...)
Ben net het boek 'De identiteit' van Paul Verhaeghe aan het lezen en dit gedicht kan daar perfect bij aansluiten.
BeantwoordenVerwijderenIk vind dat je hier een mooie analyse maakt van onze huidige 'borderline-maatschappij'.
Dank je Rit! Het individu weerspiegelt natuurlijk altijd de maatschappij...
BeantwoordenVerwijderenDag Lieve,
BeantwoordenVerwijderenMet enige vertraging: Tof gedicht en toffe illustratie! Is deze laatste een collage?
Zijn de laatste verzen een toespeling op een mislukte zelfdoding?
Hoe dan ook: knap geschreven.
Hou je goed,
Nadja
Hoi Nadja, welbedankt!
BeantwoordenVerwijderenDe foto is een schilderij van mijn man, dat intussen bij m'n dochter hangt :-)
Er stond laatst in de krant dat een vrouw languit tussen de sporen was gaan liggen en na het voorbijkomen van de trein ongedeerd weer opstond. Ik vond dit gegeven wel passen bij het thema!