winter in madrid

madrid is somber in februari

binnen noch buiten kwistig
met licht je krijgt geen lucht

een hels lawaai teistert je oren

ze boren en scheuren

over acht vakken

dwars door de stad

in dorre parken blazen mannen

bladeren in het rond

een eenzame jogger waait

geruisloos voorbij

museo del prado

daar speelt het zich af

rijen kleuters circuleren er getweeën

hand in hand door de enorme zalen

zitten stil als hedendaagse prinsenkinderen

met gekruiste beentjes in hun blauwe uniform

vóór de gouvernantes - las meninas -

wat vertellen jullie hen

over velasquez de rebelse goya

el greco vroom maar fluorescerend

van kleur een zoete rafaël en titiaan

op straat alweer die grijze mist

van stof soms een waas van regen

ga schuilen in de metro of het koffiehuis

en later op de middag beland je

in een diep verborgen zaaltje

vol met volk boven witte tafellakens

een weekdag om vier uur - de tijd staat stil

en er wordt eindeloos geschranst

in de beste bruegelstijl

aan tafels gevuld met krabben en

garnalen knappen notenkrakers
scharen man stopt vrouw
een hapje in de mond

nu blijkt ineens

op lust en samenzijn

staat hier geen tijd

© lieve de vos

15 februari 2017

ik vecht en ik kom boven

twee dikke dekbeden

en daaronder smelt ik weg

hé waar zijn mijn dijen nu gebleven

mijn borstkas kraakt

een oude houten deur

waar de wind mee speelt

verdomde chinezen met hun eenden

laat xi jinping daar eens 

iets aan doen

drie dagen en drie nachten 

zijn een eeuwigheid ik

kan mijn bed niet meer zien

maar lijk eraan verkleefd

naast mij liggen mensen in tenten

en keten in de sneeuw

zij zijn vuil - ik ook

te zwak voor hygiëne wij

kunnen niet eten met moeite drinken

wel zo praktisch als je niets te eten hebt

zij zijn jonger denk ik ze zijn

taai wij kunnen samen beter worden
toch

de mens is taai de wreedheid ook

het krokodillenpantser dat

klemt om onze geest

intussen win ik de afvalrace

voor verwende westerlingen

twee kilo in drie dagen

wie doet beter

straks vlieg ik naar het zuiden

kan vrij reizen dank u - ga ik

tapas eten misschien kun je

beter van vreten spreken

de race to the bottom neemt

onstuitbaar zijn beloop

het is overleven

of vergaan

© lieve de vos

30 januari 2017

museum van verdwenen levens

een strijder voor je voeten uitgestrekt

bijna een blik haast een glimlach
hoe rijk ook de aarde
je ruikt ze niet

het is te mooi voor echt. ik schrik

als iemand zegt een taliban

dan geeft het niet

zijn weefsels zijn gebleekt als was

zijn leden brosse stokken

inwikkelen wil ik ze

met dekens dit was even

iemands kind

een beeld steriel gestold

geen stank en geen gedonder

hitte stof of gure wind

gevaar je houdt je adem in
dit is een droom 

een tunnel - daar

het licht

glazig zweef je onder water

te midden van oeroude wezens

sepiakleurig gefixeerd

in barnsteen gevangen als

een lijk in nutteloze grond

het zuivere vuur ontroofd

uitgepuurd

en nergens voel je nog het

wufte wiegen van de klaproos

graan of stoere zonnebloemen

geen soldaat omarmt

zijn stervend paard

enkel verdriet waart rond

in deze lege hal een pantheon

staart naar de open hemel

centraal het nulpunt 

waar de loodlijn zwaait

de slinger van het lot

bij een fototentoonstelling

© lieve de vos
30 december 2014

zie hier de oorlogsfoto's van Luc Delahaye

het drukken van de zomer

waar het heet is is hitte normaal
als het regent rillen de bladeren
er zijn dagen dat de hemel potdicht
zit in je hoofd boven de berg
zijn grijze vuisten balt

de dag daarna glijdt de schaduw
van de huizen lichten
witte kaarsen op
tussen de olijven

wij lossen wij verlossen ons
varen naar het vrije water
roeien zonder doel
drijven zonder overwegen
leggen veilig aan


© lieve de vos
Alonissos, september 2014

even uit de wereld

elk met zijn vrachtje en
de stempels in zijn gezicht
brengt de begeesterde blijheid
en de zorgelijke ernst
waarbij jongemeisjesharen
dartelen als vanouds

lijden groeft gestaag zijn weg
in de bedding van de tijd
vervalt onstuitbaar
tot de monding

een nachtvlinder in het halfduister
tussen roerloze gestalten
tuimelt, cirkelt om een glimp
zijn ingetogen mantel mistig als
de regenboog die oplost
in de lucht

de laatste druppels droefenis
vervluchtigen in onbestendig
licht. verdwijnen maakt
de dingen mooi



© lieve de vos
8 december 2014

zwart en wit onder de zon

1.
so what
jij melkig uitlopende zon

wat daagt daar in je schijnsel
is het de zwarte lieve vrouw
black venus of zwartepiet
ruprecht de knecht

de zwarte is black beauty
de blonde werd the beast
beide genoemd naar de
engel van het licht

zij werd een stijlicoon
nigra sum sed formosa
sta op jij schone kom
de kilte is geleden
de slagen de hagel
en de regen

de ander is een brandpunt
ze staat in de orkaan
verdacht is zij niet te door-
gronden alsof ze echt
zo stil en bleek

2.
terwijl je uitdijt jij matrone
naar het zuiden in de hoogte
krimpen voor je ogen
donkere mormels in

het blakert op de witten
met hun gele haar
kijk uit je wordt vermoord
ik zie je in mijn droom
je rode ogen

zo reist ze verder
de soevereine zon
schuift onbewogen voort
over haar doek van vuile room

verdwijnen zul je altijd weer
dit is je blinde stip: zie hoe
de zwarte ballerina danst
in gitglanzende plassen

bij de tentoonstelling van Kerry James Marshall
in het Muhka te Antwerpen

© lieve de vos
3 december 2014

Foto: 3D-Christian-Wallpaper.com

het oude kabinet

buiten de ferrariskaart zoekt het bloed
voor eeuwig nieuwe wegen
zij niet. zij keert terug in de tijd
tekent een boom met afgebroken takken
hij wemelt van de ereboeren
burgemeesters en natuurlijke
kinderen, zij kleuren de stam

het is van alle tijden en hoewel kippig
ziet zij klaar, pikkelt rond in haar
liberaal archief, wist dagelijks
haar porselein, terwijl daarboven
spinnen waken in hun web
warrelt buiten onophoudelijk
gruis en gedruis

de weg, de brug moet telkens weer
herlegd. het water is al tijden
oeverloos. de stad stort in mort zij
het loopt vol dieven en gespuis
een herenhuis biedt geen refuge
meer geen luwte voor
cultuur en kunst

zo zit zij krimpend neer en
pent met lange halen brieven
zij wekt een uitgeleefd verleden
en verfrist de tinten van
haar porseleinkaarten
onder wit en kaolien
broos en giftig

© lieve de vos
10 oktober 2014

de laatste weg

                              voor Erika


dit boeket gelijkt op jou
een enkele lichte bloem
tussen rode rozen, je mysterie
Kwanyin die zweeft op wolken
vrouwenmantel met de krullen
van een nimf

ik weet niet of de heide bloeide
toen jij geboren werd bij Katowice
en ook niet of de merel in de meidoorn
zong, toen je gymnasium liep te Hagen
en toen al niet vergeten mocht
te prikken

soms werd je lastig toen je suikerwater
drinken moest, hoe zacht ook
was je niet gediend van dwang

maar heengaan deed je niet, telkens weer
kwam je terug, verwaaid en week
een vage glimlach op de lippen

zo liep je onvermoeibaar en alleen
een zinderende geest onder de zomerzon
die onverhoeds vervloog
om drie uur in de middag

je wandelde naar huis terug, naar
het genadeveld, land van geluk
waaraan je zorgzaam punt voor punt
steek na steek gewerkt hebt

sereen in je bewegingen
van binnen rusteloos en aangedaan
van mededogen

© lieve de vos
10 juli 2014