De weg naar Panormos

de mens
een zwerver
trekt 's ochtends op sandalen
langs de hete lege weg
een pelgrim zonder jakobsschelp
maar toch - de Heer
zal u bewaren

kapelletjes als staties
vastgeroest en zwart beroet
wat munten naast een dronken pit
die drijft in groene olie
volgeschonken plastic flesjes
voor het oog der Vrouwe
de icoon - het icoon

hij stijgt omhoog de sferen in
omgeurd door den en venkel
hij draagt zijn hoed met brede rand
een stok tegen de honden -
laat ze blaffen

de slinger haalt hem weer
beneden de weg bezaaid
met geitenkeutels rijpe
vijgen en tot slot: hoe
rijkelijk de zee

thalassa thalassa
ach kon je maar een duik
je ruikt er vis de katten nee
ze zijn niet meer zo mager
parakaló men schenkt je
marmelade een glas
water en tomaten
efcharisto!


© lieve de vos
14 september 2011

De treurnis van de dichter

dichter
je droomt je een zwaan
vergeten is de rat
als 's avonds een warme wind
zich strekt over de baai

de pelikaan
een witte maan
die op de rimpels drijft
tot de rat toebijt
de waterspiegel splijt

een motor brult
tegen de bergwand aan
geen mens kijkt op

alleen de kalkoen
in de olijfboomgaard
uit eerste slaap gewekt
heft - even - zijn kop

ach dichter
zo onaangedaan
verrekt de schijn
terwijl de lege maan
onstuitbaar verder trekt

© lieve de vos
13 september 2011

bij het gedicht: “Racine lässt sein Waffen ändern” van Günther Grass