Citaat

"Je moet altijd de chaos kunnen blijven ruiken
anders zie je het majesteitelijke van de ordening niet."

Karel N.L. Grazell over poëzie

met dank aan Hanneke Driever

Na de naaste dag

morgen de reine herfst
de nacht heeft de nacht ingehaald
en de zon blijft verwonderd staan

grens- en mijlpalen zijn verdwenen
de lymfe die door onze leden stroomt
is als oude wijn geklaard

transparant de klank
van waterbellen
geruisloos als kristal

het licht sprokkelt restjes
zijne hoogheid nuttigt gul
het uitschot van vruchten

vandaag streelt rijpe warmte
onbaatzuchtig onze ogen
in de stilte tikt springzaad

© jindoni
18 september 2010

voor Ron Hoeks, 50 jaar

Gedichten op Krakatau

Vandaag werden twee gedichten van mij gepubliceerd in het online tijdschrift Krakatau:

Leven gaat voort en
Langueur de vivre

Op 30 juli werden al gepubliceerd:

Rantsoeneer de koffie en
Van enkels en banden

Het gedicht Menselijk tableau stond op 21 juli op Verlaine schrijversmagazine

Schijn en zijn

terwijl het onkruid van de morgen stil doorweekt
laat ik mijn blikken dwalen door het huis van zijn
daar ligt tussen gebroken eierschalen
alsnog een parel op een gulden blaadje
en plenty knikkers in een zilveren bokaal

onder de snippers van een oud geluksverhaal
waarin mijn hospita artisanale gnocchi maakte
secuur haar kleinste lepeltje hanteerde
drink ik gedachteloos mijn dolce latte
vergeet de velen die verzonken in het meer

ik draag bij ieder vonkje zon een rode sari
want zomer huist in 't hoofd van een geliefde
het oog wat rond hem draait de storm die ziet hij niet
ach bij de angsthaas kruipt een duivel in zijn nek
en argwaan reikt de spons met alsem en azijn

wat nieuw gewonnen is lijkt even weer volmaakt
een oude vrouw wordt venus en de man een griekse god
de kater toont hem later een medusa haar een sater
en zeg nou zelf hoe kun je van je ogen zeker zijn
voor wie geen voeling heeft helaas is alles schijn

© jindoni
16 september 2010

Dwaalgast

het was weer eens een gedoe
plots gestommel in onze schouw
vast geen sint of hemelbode
wat zoekt zo'n duif of kraai in godsnaam
in een schoorsteenpijp

potdikkeme alweer de kachel demonteren
zwart beroet kwam hij te voorschijn
fladderde onwillig de kamer in

ga zitten zeiden wij
je moet toch even bekomen
neem genoegen met onze nederige woonst

gehavend streek hij zijn veren glad
drapeerde de slippen van zijn pitteleer
over onze beste zetel
en monsterde ons interieur
een tikkeltje laatdunkend naar het leek

het huis was kennelijk te oud
de bewoners te koud
soms viel er een druppel van het plafond
die schoorsteen was warmer zag je hem denken

we raakten aan zijn aanwezigheid gewend
hielden zelfs van zijn verbrande geur
tot hij op een dag boos de vleugels
uitsloeg en verdween

wij weten niet in welke spelonken hij leeft
ongenaakbaar boven de wereld
maar als wandelende jood
loopt hij 's nachts door onze dromen
en als wij wuiven kijkt hij niet meer op of scheef

het zal niet meer gebeuren met die schouw
de dakwerker heeft er een plaatje op gezet
maar bij nacht en ontij soms
wij kunnen het niet laten
blijft de deur een kiertje open

© jindoni
10 september 2010

de nevelen van vertrek

          de tijd loopt alleen synchroon
          tussen twee atoomklokken

tot aan het moment dat mijn ogen
in een koffer met kleren vielen
woonde ze voor de meesten
ergens tussen mierlo en saturnus

altijd gedacht dat tijd zoiets
als een beschermengel of een
papegaai op je schouder was
maar ze kamde evengoed
het stof uit haar haren

als we er genoeg van hebben
vertrekken we naar de sterren
zo sprak ik toen alles pril was
en geen oorzaken de toekomst
konden omleggen

maar lichtjarenlange pauzes
zijn niet te verdragen zegt ze
en nog voor ik een zwijgend
antwoord heb gevonden zit
zij al halverwege de melkweg

© Ron Hoeks
met dank voor de toestemming

Langueur de vivre

zomer is moe een bandeloze
roos zweeft nog op de wind
moet naar buiten kind jij bent
niet moe hok niet binnen moeke
is moe die kater doet moedwillig
zijn gevoeg in mijn tuin toch
de zon wordt het niet moe en
moeiteloos snellen wolken

de winnaar is moe et ses amis
de l'autre côté aussi fatigués
moedeloos lepelt moesje
laatste lepeltjes levenszin
moe de hoofden van zonen
sjofel van ontmoediging oogst
je pompoenen pluk bonte dahlia's
moede hortensia's droog in de vaas

moeilijk wil de levensmoed die
overdaad maakt moe verdrinkt
in overmoedig bitter vreten
met beter nooit tevreden want
moe en moe is moe
en moe is moe

©jindoni
8 september 2010

gepubliceerd op Krakatau op 17 september 2010

Verder de trek

zoek je weg tussen blinde
tredmolens
ontwijk mediageilen en benijders
hoed je schone handen voor dolle honden
met blikkerende tanden
welnee
bij nader toezien tandeloos
blaffend uit op hol geslagen zinnen
alleen hun adem
stinkt nog in de windstilte

geef mij liever wolven
die zangerig een liedje huilen
in het bos en op de pleinen
hun gejammer is tenminste muzikaal
en hun smartlappen slijten niet

betaal je verre boetes
koop nieuwe identiteiten
onbekend en niet te kapen
neem het stuur in de hand en rijd
heen uit de smog van heden

naai de sneden in je vlees niet met naalden
mijd globules en frasen
duizendmaal geklutst en vermalen
dierlijke resten bederven je appetijt
de geest is taai en vindt lichte paden

niettemin is dus bekwaam en zonder zwetsen
boven je hoofd een dak gebouwd
proeft grootmoe vredig genegenheid en een sapje
likt een kleutervingertje nog steeds de honing
van wasbloemen die vloeit tegen de avond
afgewisseld met zure blaadjes in zonnig gras
beroert pissebedden en slakjes onder een steen

nu ga jij alleen, wordt weer wolken en water
keert terug als langlevende meeuw
onderweg zonder wijzers of kaarten
zolang de mens gaat draait de aarde

Coda, der ewige Kreis: 

beluister de Canon in D-groot van Johann Pachelbel

© lieve de vos
2 september 2010

Wake

het woekert
in je schrale hoofd
je haren net geknipt
voor de laatste opmaak

geheugen druppelsgewijs
in vaatjes banen
met tussenpozen
geen glucose

................................	dag lowietje zeg je
	je wekte zonen vele
	gisteren noemde je jan
	en daarna ook wim
	dat was
	toen piet er was

je lichaam slikt niet meer
nuttigt enkel nog zichzelf
je doet het zuinigjes aan
verteert langzaam
lang

.........................	benen hand peuzelt papier
	wil je een blaadje
	moet het los
	kijk het is los
	wie ga je het geven

je ziet me nu - even
knipoog je
een lachje?

...........................	bij het afscheid waag ik
	peter komt ook nog
	uit amerika
	(wie weet
	op tijd)

uit je dorre gelaat
lekt een scheutje
vreugde

© jindoni
1 september 2010