zin: animo genoegen smaak voorliefde wens betekenis begrip gevoel gezindheid frase stemming


16.2.17

winter in madrid




madrid is somber in februari
binnen noch buiten kwistig
met licht je krijgt geen lucht
een hels lawaai teistert je oren
ze boren en scheuren
over acht vakken
dwars door de stad

in dorre parken blazen mannen
bladeren in het rond
een eenzame jogger waait
geruisloos voorbij

museo del prado
daar speelt het zich af
rijen kleuters circuleren er getweeën
hand in hand door de enorme zalen
zitten stil als hedendaagse prinsenkinderen
met gekruiste beentjes in hun blauwe uniform
vóór de gouvernantes - las meninas -
wat vertellen jullie hen
over velasquez de rebelse goya
el greco vroom maar fluorescerend
van kleur een zoete rafaël en titiaan

op straat alweer die grijze mist
van stof soms een waas van regen
ga schuilen in de metro of het koffiehuis

en later op de middag beland je
in een diep verborgen zaaltje
vol met volk boven witte tafellakens
een weekdag om vier uur - de tijd staat stil
en er wordt eindeloos geschranst
in de beste bruegelstijl
aan tafels gevuld met krabben en
garnalen knappen notenkrakers
scharen man stopt vrouw
een hapje in de mond

nu blijkt ineens
op lust en samenzijn
staat hier geen tijd


© lieve de vos
15 februari 2017

13.2.17

ik vecht en ik kom boven




twee dikke dekbeden
en daaronder smelt ik weg
hé waar zijn mijn dijen nu gebleven

mijn borstkas kraakt
een oude houten deur
waar de wind mee speelt
verdomde chinezen met hun eenden
laat xi jinping daar eens 
iets aan doen

drie dagen en drie nachten 
zijn een eeuwigheid ik
kan mijn bed niet meer zien
maar lijk eraan verkleefd

naast mij liggen mensen in tenten
en keten in de sneeuw
zij zijn vuil - ik ook
te zwak voor hygiëne wij
kunnen niet eten met moeite drinken
wel zo praktisch als je niets te eten hebt

zij zijn jonger denk ik ze zijn
taai wij kunnen samen beter worden
toch

de mens is taai de wreedheid ook
het krokodillenpantser dat
klemt om onze geest

intussen win ik de afvalrace
voor verwende westerlingen
twee kilo in drie dagen
wie doet beter

straks vlieg ik naar het zuiden
kan vrij reizen dank u - ga ik
tapas eten misschien kun je
beter van vreten spreken

de race to the bottom neemt
onstuitbaar zijn beloop
het is overleven
of vergaan

© lieve de vos
30 januari 2017

1.1.15

museum van verdwenen levens












een strijder voor je voeten uitgestrekt
bijna een blik haast een glimlach
hoe rijk ook de aarde
je ruikt ze niet

het is te mooi voor echt. ik schrik
als iemand zegt een taliban
dan geeft het niet

zijn weefsels zijn gebleekt als was
zijn leden brosse stokken
inwikkelen wil ik ze
met dekens dit was even
iemands kind

een beeld steriel gestold
geen stank en geen gedonder
hitte stof of gure wind
gevaar je houdt je adem in
dit is een droom 
een tunnel - daar
het licht

glazig zweef je onder water
te midden van oeroude wezens
sepiakleurig gefixeerd
in barnsteen gevangen als
een lijk in nutteloze grond
het zuivere vuur ontroofd

uitgepuurd
en nergens voel je nog het
wufte wiegen van de klaproos
graan of stoere zonnebloemen
geen soldaat omarmt
zijn stervend paard

enkel verdriet waart rond
in deze lege hal een pantheon
staart naar de open hemel
centraal het nulpunt 
waar de loodlijn zwaait
de slinger van het lot

bij een fototentoonstelling

© lieve de vos
30 december 2014

zie hier de oorlogsfoto's van Luc Delahaye

22.12.14

het drukken van de zomer















waar het heet is is hitte normaal
als het regent rillen de bladeren
er zijn dagen dat de hemel potdicht
zit in je hoofd boven de berg
zijn grijze vuisten balt

de dag daarna glijdt de schaduw
van de huizen lichten
witte kaarsen op
tussen de olijven

wij lossen wij verlossen ons
varen naar het vrije water
roeien zonder doel
drijven zonder overwegen
leggen veilig aan


© lieve de vos
Alonissos, september 2014

11.12.14

even uit de wereld


elk met zijn vrachtje en
de stempels in zijn gezicht
brengt de begeesterde blijheid
en de zorgelijke ernst
waarbij jongemeisjesharen
dartelen als vanouds

lijden groeft gestaag zijn weg
in de bedding van de tijd
vervalt onstuitbaar
tot de monding

een nachtvlinder in het halfduister
tussen roerloze gestalten
tuimelt, cirkelt om een glimp
zijn ingetogen mantel mistig als
de regenboog die oplost
in de lucht

de laatste druppels droefenis
vervluchtigen in onbestendig
licht. verdwijnen maakt
de dingen mooi



© lieve de vos
8 december 2014

3.12.14

zwart en wit onder de zon




1.
so what
jij melkig uitlopende zon

wat daagt daar in je schijnsel
is het de zwarte lieve vrouw
black venus of zwartepiet
ruprecht de knecht

de zwarte is black beauty
de blonde werd the beast
beide genoemd naar de
engel van het licht

zij werd een stijlicoon
nigra sum sed formosa
sta op jij schone kom
de kilte is geleden
de slagen de hagel
en de regen

de ander is een brandpunt
ze staat in de orkaan
verdacht is zij niet te door-
gronden alsof ze echt
zo stil en bleek

2.
terwijl je uitdijt jij matrone
naar het zuiden in de hoogte
krimpen voor je ogen
donkere mormels in

het blakert op de witten
met hun gele haar
kijk uit je wordt vermoord
ik zie je in mijn droom
je rode ogen

zo reist ze verder
de soevereine zon
schuift onbewogen voort
over haar doek van vuile room

verdwijnen zul je altijd weer
dit is je blinde stip: zie hoe
de zwarte ballerina danst
in gitglanzende plassen

bij de tentoonstelling van Kerry James Marshall
in het Muhka te Antwerpen

© lieve de vos
3 december 2014

Foto: 3D-Christian-Wallpaper.com

11.10.14

het oude kabinet




buiten de ferrariskaart zoekt het bloed
voor eeuwig nieuwe wegen
zij niet. zij keert terug in de tijd
tekent een boom met afgebroken takken
hij wemelt van de ereboeren
burgemeesters en natuurlijke
kinderen, zij kleuren de stam

het is van alle tijden en hoewel kippig
ziet zij klaar, pikkelt rond in haar
liberaal archief, wist dagelijks
haar porselein, terwijl daarboven
spinnen waken in hun web
warrelt buiten onophoudelijk
gruis en gedruis

de weg, de brug moet telkens weer
herlegd. het water is al tijden
oeverloos. de stad stort in mort zij
het loopt vol dieven en gespuis
een herenhuis biedt geen refuge
meer geen luwte voor
cultuur en kunst

zo zit zij krimpend neer en
pent met lange halen brieven
zij wekt een uitgeleefd verleden
en verfrist de tinten van
haar porseleinkaarten
onder wit en kaolien
broos en giftig

© lieve de vos
10 oktober 2014

12.7.14

de laatste weg




                              voor Erika


dit boeket gelijkt op jou
een enkele lichte bloem
tussen rode rozen, je mysterie
Kwanyin die zweeft op wolken
vrouwenmantel met de krullen
van een nimf

ik weet niet of de heide bloeide
toen jij geboren werd bij Katowice
en ook niet of de merel in de meidoorn
zong, toen je gymnasium liep te Hagen
en toen al niet vergeten mocht
te prikken

soms werd je lastig toen je suikerwater
drinken moest, hoe zacht ook
was je niet gediend van dwang

maar heengaan deed je niet, telkens weer
kwam je terug, verwaaid en week
een vage glimlach op de lippen

zo liep je onvermoeibaar en alleen
een zinderende geest onder de zomerzon
die onverhoeds vervloog
om drie uur in de middag

je wandelde naar huis terug, naar
het genadeveld, land van geluk
waaraan je zorgzaam punt voor punt
steek na steek gewerkt hebt

sereen in je bewegingen
van binnen rusteloos en aangedaan
van mededogen

© lieve de vos
10 juli 2014