In vertrouwen

op witte voetjes
kwam je bij me schuilen
voor de winter
en gladder dan de poes
palmde je het nestje in
een frisse bries
deed meubels schuiven

je malle figuurtje zit
ijverig boetserend
gebed in zijn schaal
het genus ontsluit
je charme latent
verscholen talent
hoe dan ook geniaal

die beperkte stek
breek je weldra open
de wereld je thuis!
met stevige voetjes
nader je zoetjes
vroeg koekoekje
roep je de zomer nabij?

© jindoni
11 februari 2010

voor Ciska

Uiteindelijk de regen

hij zet in
haast ongemerkt
laat de hemel gordijnen neer
dan zijgt het in sloten, beken
lopend restant van leven

het hoofd nog stomend
van zomerbrand
weigert te slikken, wil niet wijken
houdt profijtig de dijken dicht

gauw stroomt het over
sleept al wat wankel is mee
in een museum en verre streken

ook hier welt stuwing en zachte dwang
een kind verdrinkt aan het strand
een lijk duikt op in de haven
of steekt uit het zand

ook het water van zwangere vrouwen breekt
in de tweede helft van oogst

elders wordt leven uitgedroogd
de dood vrij spel gelaten

en tegen de avond
zweven de raven
geen olijfblad of taxustwijg


©jindoni
24 augustus 2010

B. old graveyard

graven
staan stil
zij verdrijven de tijd

bij voorkeur zijn ze verdwenen
overschouw de leegte
het veen en de vennen
verweerde stenen
staren zich blind
aan de lucht waart nog licht

daaronder verteren beenderen
geurt verval uit de natte aarde
waar bezinksel van lijven slinkt
de laatste verhevenheid
inklinkt, tot enkel
een stèle ten hemel reikt

ruïnes gluren als hunebedden
hun ogen door de
elementen weggevreten

zovele levens finaal vergeten
verschrompeld tot korstmossen
op zerken, scheefgezakt
in het wilde gras

evenzeer
ruist beneden
de zee

© jindoni
23 augustus 2010

Leven gaat voort

haar wereld bevolkt met
dinosaurussen	.......een nieuwe periode
zij kent de dood	.......in de ontwikkelings-
deze generatie stopt	.......psychologie
niets onder het bordje
eet braaf haar korstjes op	.......o moeder, waar
	.......is de trotzfase gebleven?
zij heeft uiteindelijk besloten
te groeien
maar zal altijd	.......hoogsensitieve neuroten
bij mama blijven	.......komen pas later
	.......tot ontplooiing
de hondjes
haar broers
rottweiler en lurcher	.......mannen
snappen reeën en konijnen	.......zal zij kennen
de tamme oehoe	.......en moordende haat
pikt haar jas	.......hopelijk niet metterdaad
verloren in het gras	.......maar woorden als messen

zij trotseert winterstormen	..........hier worden geen neuzen
en zomermuggen	..........afgesneden
huilt om het vosje	..........................o grootspraak
in de film	..........enkel liefde gekraakt

kust overgrootmoe
zonder schroom
dement en terminaal
haar familietekening	...........geen tijd, kind?
telt zes kippen bij naam	...........de plastieken menagerie biedt raad
honey en rosie	...........sociale interactiepatronen
in reuzehanenpoten	...........dienen geoefend

weer wenkt de luchthaven
zij knuffelt en kirt	.......toen oma vier was
huppelt	.......woonden grootouders
mijn wereld uit	.......in de hemel

© jindoni
11 augustus 2010

gepubliceerd op Krakatau op 17 september 2010

Passage 2010

de kern van dit leven wil ik kraken voor
mijn geliefden klein en groot kind en kraai
zevenmijls zullen we lopen op rubberlaarzen
tussen angusrunderen badderen door slijk

ik bespikkel je kale heuvels met schapen
de ochtendwei melancholisch bepareld
over je voorland wit poeder gestrooid
het moeras van je hart bevlag ik met pluizen van veen
je weg paars omzomen met distelkronen
de bermen met zoete spirea bepluimd

hand in hand gaan we ijskoude pootjes baden
wankelend zweven op rollende golven
met krijsen en bruisend gelach
om daarna een nieuw continent te betreden
versplinterd zijn grenzen momenten in zand geharkt
als tuinen onder granieten keien van eeuwen

zonder vrees verkennen we grotten van gneis
stoten op drijfhout in de roze woestijn
gebleekte wervels klauwen en ribben op zwart
satijn een buik ros behaard tersluiks
onthul ik de staart vergooi in de wind
oude raad aan de dood niet te raken

want met jou wil ik alle kusten beklimmen
hoe hoog ook de klip in de duinpan van je
armen niet rusten tot de top is bereikt
boven kerkhoven speuren naar bruinvissen en dolfijnen
wij vangen een glimp waar het water rimpelt
de tuimelaar buitelt zij ronden de kaap

door membranen van oceanen en aarde
pulseren talloze wezens ontstaan en vergaan
nu vrij zijn de wereld in stilte te proeven
alleen is het uitzicht ruim en wijd
verwijlen in onbeweeglijkheid
genieten de glans van de tijd

© jindoni
28 juli 2010

gepubliceerd op Hernehim Cultuur op 7 december 2010