zin: animo genoegen smaak voorliefde wens betekenis begrip gevoel gezindheid frase stemming


27.2.11

Zonnewind




alsmaar wordt met bijltjes gehakt
uitgebeend met lancet en scalpel
spaanders en vezels vliegen in het rond
verstuiven onder de meedogenloze
magnetische zonnegolven
en sterren die elkaar
licht noch ogen gunnen

er wordt in modder gewenteld
de particuliere drek
vlijtig rondgespoten
eenieder tracht zich te redden
leven geest en vege lijf

ik zet me op de ruige vlakte
waar ik op eigen ademkracht
zacht en suizend uitwaaien kan
liever dan met wrakke knieën
over scherpe spitsen te lopen

raak vergeten in de leegte
waar het kleed mij liefdevol omhult
ik kan er kou en hitte worden
mij vermeien
in de smaak van hete thee
endemische en vreemde pepers vreten
men zegt zij koelen de inwendige mens
verassen weerbarstige virusnesten

straks na het snoeien ga ik weer
vertrouwde piepers planten
delf lauwe kuiltjes
trek rechte voren

© jindoni
27 februari 2011

25.2.11

De vlucht



















een dag in februari op het open veld
somber als toen, er hing geen wonder
in de lucht - de buizerd scheert laag
over, komt gewillig op de hand
het torenvalkje grilliger landt
liever op het dak

haar omgaan is bedachtzaam, met
respect, zo kenden we haar niet
ze houdt hem soeverein in toom
een roodgeveerde indiaan met felle
blik en ongenaakbaar, zij lijkt
zeker van zichzelf

wij staan er wat onwennig bij
en weer is er die dag: de eerste
kreet, haar hikjes en geluidjes
het grijpen, veilig hechten als
een diertje - en voor je 't weet
zijn twintig jaar voorbij

© jindoni
12 mei 2010


voor Kune, na nog eens tien jaar

14.2.11

Halle 15 februari



















het huis is leeg, in de verte
een sirene - luttel berichtje
vanmorgen: niet te vergeten
man veilig op het werk
onwetend

op een boogscheut van hier
worden mensen ontzet in
angst, schroot en pijn
fijne vlokken dwarrelen
het landschap ligt
bedrieglijk stil

af en toe de telefoon
mailtjes verstuurd
ouders, kinderen gesust
weer jankt een alarm
onrustig flakkert
de kaars

merels pikken aan het vet
een tortel jaagt ze weg
geklapper van vleugels
de dreigende dood
wiekt voorbij

© jindoni
15 februari 2010

10.2.11

een ongemak


het werd mij aangedaan
als een scherp gewet mes
mijn huid beroerd
door een erfwet bevlekt

telkens in de ban geslagen
van een vrouw die kinderen
verzamelde als bloemen
op een wijd gespreid kleed
zij groeien ins blaue hinein
tot haar versteende sterrenhemel
remmen hebben niet gewerkt
wrijving heeft
de atmosfeer besmet

door allen ben ik aangedaan
het meisje van twee kilo acht
vader in het dodenhuisje
ouders met kinderen in de nek
in volle vizier op een
plek genaamd Tahrir
de veelheid van tengere
tere wezens
hun dagen bros en breekbaar
vergankelijk gewas

zoals vandaag onder mijn schop
in de wintercompost
een slapende pad

die zat
ten enenmale
sie hat's mir angetan



© jindoni
10 februari 2011