hij zet in
haast ongemerkt
laat de hemel gordijnen neer
dan zijgt het in sloten, beken
lopend restant van leven
het hoofd nog stomend
van zomerbrand
weigert te slikken, wil niet wijken
houdt profijtig de dijken dicht
gauw stroomt het over
sleept al wat wankel is mee
in een museum en verre streken
ook hier welt stuwing en zachte dwang
een kind verdrinkt aan het strand
een lijk duikt op in de haven
of steekt uit het zand
ook het water van zwangere vrouwen breekt
in de tweede helft van oogst
elders wordt leven uitgedroogd
de dood vrij spel gelaten
en tegen de avond
zweven de raven
geen olijfblad of taxustwijg
©jindoni
24 augustus 2010
ik kijk er tegenaan zoals ik kijk tegen mijn eigen werk tegenwoordig: "geweldige" taal verrassende wending, maar alles toch binnen het gekende stramien. alsof ik nu van mezelf en anderen (dus ook jij) iets geheel nieuws verwacht, wat ik dan weer niet zal appreciëren omdat het niet herkenbaar is. kortom ik ben pessimistisch: hoe kan ik iets nieuws creëren/appreciëren als ik het niet ergens HERKEN ? als het niet ergs iets in me raakt, maw me vertrouwd is en dus niet echt "nieuw" ? ik heb daar met Mark (de muzikant) over gesproken en ik heb de indruk dat zij dat als musici oplossen omdat zij dikwijls in een vriendclubje van 2 of 3 jammen en dan stapsgewijze nieuwe elementen invoegen die geen complete breuk zijn ... daarom stuurde ik je die ZAUM-paper (ook omdat jij iets van muziek kent)
BeantwoordenVerwijderenJe raakt hier wel een fundamenteel punt, inderdaad! Wat anders dan "woordje vijf op regel drie" ;-)
BeantwoordenVerwijderenGaan voor iets nieuws, dus! Stilaan ontwikkelen of in sprongen?... Dat wijst zichzelf wel uit, denk ik.
Is het in de wetenschap ook niet zo dat (in dit geval) het logisch denken én de Aha-Erlebnis vereist zijn om tot wat nieuws te komen?
Die paper zal ik zeker eens lezen. Interessant, de raakvlakken met muziek, daar moet ik mij inderdaad eens dieper over buigen!...