Tussen steen

© jindoni
21 november 2010

*klik op de afbeelding om te vergroten

Onderkomen

© jindoni
17 november 2010

*klik op de afbeelding om te vergroten

Herfstmoment

nooit was een morgen zo stil
en het licht zo klaar
de wereld bont en kleurrijk als
geen zomer in het zuiden

een enkel buitelend blad
landt schrijlings op een tak
en één spint als een tol
aan een onzichtbaar draadje

o schittering
de lage zon verblindt me
zacht - dit is geluk
ik hoef niet naar Patmos te gaan

© jindoni
31 oktober 2009

In de Sagrada

ze noemen het een tempel maar
het blijkt een bouwterrein
met een geraas van jewelste klopt en
krijst het hart van de miljoenenstad
wij vreemden schuiven rijengewijs
voort onder een woud van zuilen

zijn ribben, pezen en kleppen hangen bloot
hyperbolisch in blank grijs en zachtrood
hier beroeren onze ogen levend vlees
terwijl glazige bollen van boven
conisch naar ons loeren
bespannen met een ijzeren web
facetten van vliegen in een net

in dit precieuze gezeefde licht
wordt met woeste vlijt gebouwd
sinds pauselijkheden de wereld bereizen
blijkt ook een oude gewijde
zegenrijk onderweg naar hier

wij treffen het slecht want zelfs
de hemelvaart wordt ons ontzegd
onderhevig als we zijn aan duizelingen
zeeziekte hoogtevrees en zwaktebod
ook ouderdom moet zich onthouden

wij kunnen enkel langere tijd stil
houden onder gaudi's hoge bogen
in onze adem merken hoe mettertijd
het snerpende slijpen van schijven wijkt
voor de serene geur van steen

© jindoni
3 november 2010

Najaarsblues

nu is de tijd gekomen
om weer los te laten
geneugten en betovering
gaan obligaat voorbij

de hemel dauwt weemoed
en wolken niezelen pijn
de kilte sluipt naar binnen
met de spinnen
de morgen ongewis

eens werden onze zielen
naar elkaar gedreven
ongewild toevallig deinend
op de golven van het leven

verwondering herkenning
inspiratie fascinatie
magie van woorden
zonder beeltenis of toon

nu blijft de leegte
welwillend en stil
afstand onoverbrugbaar
door inherente wet

is als de kou
in je leden kruipt
een waakvlammetje genoeg
of moet je opnieuw gaan graven
naar 't innerlijke licht?

© jindoni
22 oktober 2009

Casa Batlló Barcelona

wij stonden op straat en zagen

verwonderd de blauwgroene bellen

ze stegen tegen de gevel omhoog

geribde gebrilde vissenogen

staarden ons vredig aan

daarbinnen vonden we het hol van

de vos, de aarden burcht waar

vanouds de das bivakkeerde

zijn wanden in oker en

roze gekrakeleerd

met in het midden de schacht

klaar wemelend water

dat steeds weer verblauwend

rees, vergrijzend daalde

vibreerde in lucht en licht

 

en boven de hoofden slingerde zich

de draak met kobaltblauwe schubben

hij strekte zijn klauwen ten hemel

tot het hoogste punt een kruis

of was het een ster

hier leefde de geest van het huis die

zich koelend over de mensen welfde

de ruis der getijden dempte, hen

omarmde als een schuiloord

voor de ontstuimige zon  

 

© jindoni

31 oktober 2010

Grube Louise (1)

mozaïek van stenen en kleuren
sponzig mos
met minuscule bekertjes
tussen rode wingerdblaren
een restje witte kant
van uitgeleefde sluier

gele waaiertjes voor het raam
welkend loof van een jong boompje
in laatste opflakkering
nieuwe blaadjes aan een duizendjarige boom
die ik voor mijn meester plantte
na zijn dood
de eenzame pruimenbloesem
op zijn knoestige stam
hoeveel kalpa's is hij ons voorgegaan?

dakpannen tot juweel gemaakt
ieder foutje tot kunst verheven
in rood en goud
waar ik ook kijk
spiegels in trompe l'oeil
en de grond golft onder mijn voeten
oude zennon
val niet op je gezicht!

© jindoni
7 oktober 2009

Het verraderlijke teken van onkwetsbaarheid

de natuur schept fenomenen
die niemand kan verklaren
zwarte gaten ver buiten de horizon
die het menselijk oog ontgaan
wezens met een onstilbare honger
immense pensen nooit voldaan
langs smal benepen monden
met harten die hol resoneren: aandacht!
aandacht! en vervolgens hard terugslaan
want elke streling of genegenheid
geeft pijn in hun verlittekende vlees

nee scheiding moet er zijn revolte en strijd
vergeten en kille onrechtvaardigheid
verstorven holten in een web van leven
enkel te duiden door gewelddadig uiten
uit angst voor verstrikking in elkaar geklapt
onder de eigen zwaartekracht
gecomprimeerd tot een taaie kern
die bodemloos putten slaat breuken
en barsten in steen en weefsel
scheuren in zachte ruimte en tijd

duizelingwekkend snel roteren zij rond
zichzelf the point of no return voorbij
al wat zich dichterbij waagt wordt
in helse draaikolken gegrepen
gerekt tot het breekpunt opgeslokt
in de compacte waan van een ik
zijn dimensie oneindig klein maar
met een enorme singulariteit
waaraan geen menselijkheid ontglipt
geen glimp van licht ontwijkt

onbewogen dragers van leegte en haat
praten over scharlaken dromen
toekomstgeloof dat zij ontberen
en blanke verontwaardiging
die rechtvaardiging is enkel
pogen de gruwel te verbergen
die achter hun voorhoofd woont

© jindoni
20 oktober 2010

* "An diesem verräterischen Merkmal der Unverletzlichkeit
erkennt man ohne Mühe seine Majestät das Ich."
(Sigmund Freud)